Να δοθεί εδώ και τώρα άσυλο στον Chico Nseci
Ο Σύλλογος Εκπαιδευτικών Π.Ε. «Ο Παρθενώνας» εκφράζει την αμέριστη συμπαράσταση και αλληλεγγύη του στον αγώνα που διεξάγει ο Chico Nseci με σκοπό την απόκτηση Ασύλου Διεθνούς Προστασίας. Η πρόσφατη απορριπτική απόφαση από την Υπηρεσία Ασύλου στο καθ’ όλα δίκαιο αίτημά του για να αναγνωριστεί ως πρόσφυγας συνιστά κατάφορη αδικία καθώς πληροί χωρίς καμία αμφιβολία όλες τις προϋποθέσεις υπαγωγής του σε Προσφυγικό Καθεστώς Διεθνούς Προστασίας.
Η πρώτη Οδύσσεια του Chico ξεκινάει ήδη από την ηλικία των 10 ετών με τη σφαγή της οικογένειάς του στον Κονγκό. Συνεχίζεται με τον ίδιο ως ορφανό ανήλικο να επιβιώνει επαιτώντας στο Μαρόκο ενώ στέκεται «τυχερός» για δεύτερη φορά καθώς διασώζεται από ιταλικό εμπορικό πλοίο μετά το ναυάγιο του σαπιοκάραβου στο οποίο επέβαινε κατά την προσπάθειά του να φτάσει από τη Λιβύη στην Ευρώπη. Ο Chico καταφέρνει τελικά να προσεγγίσει την Ελλάδα μέσω Τουρκίας σε ηλικία 17 ετών. Από το Κέντρο Υποδοχής και Ταυτοποίησης της Κω μεταφέρεται και φιλοξενείται σε Ξενώνα Ασυνόδευτων Ανηλίκων στον Πειραιά μέχρι την ενηλικίωσή του. Μέσα σε τρία χρόνια καταφέρνει να μάθει την ελληνική γλώσσα, να λάβει απολυτήριο «λίαν καλώς» από το 1ο ΕΠΑΛ Πειραιά με κατεύθυνση ηλεκτρολογία αλλά και να βρει δουλειά σε εργοστάσιο στον Ασπρόπυργο διασφαλίζοντας μία αξιοπρεπή και αυτόνομη διαβίωση παρά την εξοργιστική απόφαση για οριστική παύση του προγράμματος ΕΣΤΙΑ τον Δεκέμβριο του 2022.
Απόφαση η οποία σηματοδότησε έναν ακόμη ξεριζωμό για χιλιάδες οικογένειες προσφύγων.
Η δεύτερη Οδύσσεια ξεκινάει όταν προ λίγων μηνών, με μία απαράδεκτη, ακατανόητη και αντιφατική ως προς το σκεπτικό απόφαση το αίτημα ασύλου του Chico απορρίπτεται! Ενώ αναγνωρίζονται στο σώμα της απόφασης οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν σε μια χώρα όπως το Κονγκό της οποίας ο άμαχος πληθυσμός σπαράσσεται από ένοπλες συγκρούσεις, τυφλή βία, παραβιάσεις και καταπατήσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων -προβαίνοντας συγχρόνως και σε εξαναγκαστική στρατολόγηση του ανδρικού πληθυσμού- εν τέλει καταλήγει θεωρώντας την ασφαλή τόπο επιστροφής υποστηρίζοντας μάλιστα ότι δεν διατρέχει προσωπικό κίνδυνο ο ίδιος ο αιτών άσυλο!! Αρκεί -σύμφωνα πάντα με το σκεπτικό που αναπτύσσει προκειμένου να αιτιολογήσει την απόρριψη του αιτήματος προστασίας- ο Chico Nseci να διαμένει αντί της γενέτειρας πόλης του στην πρωτεύουσα του Κονγκό η οποία.. έχει αεροδρόμιο..!
Εμείς, οι δάσκαλοι και οι δασκάλες εκατοντάδων προσφυγόπαιδων σαν τον Chico γνωρίζουμε πολύ καλά εδώ και χρόνια τι σημαίνει για κάθε έναν μαθητή μας να γλιτώνει από τη φρίκη του πολέμου, τις εμφύλιες διαμάχες και κάθε είδους διώξεις και κινδύνους. Είναι τα παιδιά μας.
Τα παιδιά εκείνα που από τύχη δεν ξεβράστηκαν σε κάποια ακτή.
Τα παιδιά των κοντέινερ και των μεταχειρισμένων παιχνιδιών.
Τα παιδιά των ξεριζωμένων, της ορφάνιας, του εγκλωβισμού.
Τα παιδιά των βαθύτατων τραυμάτων και της στοχοποίησης από τον φασιστικό εσμό.
Για τον Chico και τον κάθε Chico που κατάφερε να ξεφύγει από την κόλαση επί γης.
Που κατάφερε να ενταχθεί στην Ελλάδα παρά τα αμέτρητα και συχνά ανυπέρβλητα για τον προσφυγικό πληθυσμό εμπόδια που συνειδητά δημιουργεί η υιοθετούμενη αντιπροσφυγική-αντιμεταναστευτική πολιτική της ΕΕ και όλων των Κυβερνήσεων ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ από την πολιτεία το ελάχιστο που οφείλει.
Να δοθεί τώρα άσυλο στον Chico Nseci και σε κάθε Chico που το δικαιούται.
