Για τον φίλο και συνάδελφο Πέτρο Μπάτσιαρη

Οι αποχαιρετισμοί είναι πάντα δύσκολοι. Όμως εκείνοι που είναι ξαφνικοί και αναπάντεχοι αδυνατούν να γίνουν κατανοητοί. Πώς μπορούμε να δεχτούμε και να πιστέψουμε όλοι αυτοί που γνωρίσαμε τον Πέτρο ότι από αύριο η τάξη του  δεν θα φωτίζεται από το χαμόγελο και τη ζεστασιά του, την αγάπη του για τους μαθητές του, το πάθος του για μια κοινωνία δίκαιη, έναν κόσμο διαφορετικό, γεμάτο ομορφιά και τέχνη;

Ο συνάδελφος Πέτρος Μπάτσιαρης, δάσκαλος στο τμήμα ένταξης του 72^ου Δημοτικού Σχολείου Αθηνών τα τελευταία 2 χρόνια, «έφυγε» από κοντά μας το Σάββατο 26 Νοέμβρη. Σύντομο το πέρασμά του από το σύλλογό μας, όμως άφησε το χνάρι του έντονο. Όπως έκανε παντού από όπου περνούσε, με παρουσία χαμηλόφωνη αλλά ταυτόχρονα δυνατή, δινόταν σε ό,τι έκανε με όλη του την ψυχή. Στους μαθητές του, στην τέχνη του, στους αγώνες μας. Με αυταπάρνηση και δόσιμο για όλα τα παιδιά, αλλά  κυρίως για τα πιο  δυσκολεμένα, εκείνα που ένιωθε ότι είχαν πιο πολύ την ανάγκη του. Για αυτό και διάλεξε την ειδική αγωγή, για αυτό και η πιο σπουδαία παρακαταθήκη που άφησε στο σύλλογό μας το τελευταίο διάστημα ήταν η δουλειά του στα προσφυγόπουλα που φιλοξενεί το σχολείο του.

Νιώθουμε περήφανοι που τον γνωρίσαμε. Η διαδρομή του στη ζωή μπορεί να ήταν σύντομη, όμως η περπατησιά του σε αυτή άφησε σημάδια ανεξίτηλα. Και θα τον συναντάμε κάθε φορά στο βλέμμα των μαθητών του,  στους πίνακές του, στις συνελεύσεις μας, στις διαδηλώσεις μας. Αφού όπως λέει και το τραγούδι:

«Και για πολύ καιρό μετά, αφού θα έχουμε φύγει

Το φως μας θα μένει αναμμένο,

Και για  πολύ καιρό μετά, αφού θα είμαστε πια ασφαλείς,

Το φως μας δεν θα ξεθωριάζει».

Και για τον Πέτρο αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

Καλό σου ταξίδι.