Ανακοίνωση για τη συνέλευση 1/6/2017

Δάσκαλοι σε Κίνηση
Διαβάτη, το μονοπάτι το φτιάχνεις περπατώντας…

Ημέρες τέταρτου μνημονίου. Ενός ακόμα μνημονίου που αφήνει ακόμα πιο βαθιές χαρακιές στο ήδη πληγωμένο σώμα των εργαζόμενων και των ανέργων: περικοπή συντάξεων, μείωση αφορολόγητου, περικοπές στα επιδόματα τέκνων/φτώχειας/θέρμανσης, νέα αξιολόγηση και κινητικότητα στο Δημόσιο. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, συνεχίζοντας το μνημονιακό της κατήφορο και τη λεηλασία των κοινωνικών δικαιωμάτων, έκλεισε τη διαπραγμάτευση με τους θεσμούς ανήμερα της εργατικής Πρωτομαγιάς. Τι ειρωνεία! Περάσανε λοιπόν τα χρόνια της προσμονής κι έδωσαν τη θέση τους σε αδυσώπητες πραγματικότητες. Οι άνθρωποι στέκονται αποσβολωμένοι, θωρούν τις ζωές τους κι αναρωτιούνται. Τι άραγε να ήταν λάθος; Τα χρόνια της προσμονής ή η διάψευσή τους;
Ή, ακόμα χειρότερα, η δύναμη της συνήθειας;
Γιατί θέλουν να συνηθίζεις. Το νέο success story της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, αντίστοιχο με αυτό των κυβερνήσεων Σαμαρά – Βενιζέλου – Παπαδήμου και Γ. Παπανδρέου, τα πολιτικά παιχνίδια που συνοδεύουν και το σημερινό 4ο Μνημόνιο κοινωνικής λεηλασίας και περικοπών. Την τρόικα που έρχεται και φεύγει, από διαπραγμάτευση σε διαπραγμάτευση, από μνημόνιο σε μνημόνιο. Τη μονότονη συνταγή της εθνικής δημαγωγίας, το μότο «βγαίνουμε από τα δύσκολα», το παραμύθι της «ανάπτυξης» που δεν είναι τίποτε άλλο από την ανάπτυξη των κερδών του κεφαλαίου.
Την ίδια στιγμή οργίζεσαι. Όταν ακούς την κυβέρνηση να λέει ότι ο δρόμος για να βγούμε από τα μνημόνια είναι να εφαρμοστεί… ένα ακόμα μνημόνιο. Όταν ο πρωθυπουργός «κάνει το σταυρό του» που πιάσαμε το πλεόνασμα του 4,19% – βγαλμένο από το αίμα των εργαζομένων. Όταν ο Τσακαλώτος δηλώνει για τα μέτρα «ότι είμαστε σε κάποια πράγματα ευχαριστημένοι, σε κάποια άλλα λιγότερο ευχαριστημένοι».
Αγανακτείς. Όταν ακούς το Μητσοτάκη και ολόκληρο το πολιτικό κατεστημένο που βύθισε τη χώρα στη μνημονιακή κόλαση να μοιράζουν ξανά ψεύτικες υποσχέσεις για «έξοδο από τα μνημόνια»…. κι όταν ο αρχηγός της ΝΔ λέει ότι «το πρόβλημα στην εκπαίδευση δεν είναι ο αριθμός των δασκάλων»….
Θέλουν να συνηθίζεις λοιπόν. Να μη σου φτάνει το δεκαπενθήμερο ούτε για τις πρώτες εφτά μέρες. Να μην έχεις να πληρώσεις το νοίκι. Το φροντιστήριο του παιδιού. Το λογαριασμό της ΔΕΗ. Τους φόρους. Να διαβάζεις στο διαδίκτυο για το σπίτι κάποιου συμπολίτη σου που βγαίνει σε πλειστηριασμό. Να υπολογίζεις τα χρόνια μέχρι τη σύνταξη και μετά από κάθε μνημόνιο να σου βγαίνουν περισσότερα. Να θεωρείς δεδομένη την κόλαση των άλλων. Αυτών που βρίσκονται στον πάτο του βαρελιού. Αυτών που εργάζονται μήνες ολόκληρους χωρίς να πληρώνονται δεκάρα τσακιστή. Αυτών που χάνουν τη δουλειά τους μετά από μια ζωή μόχθου και εργασίας. Κι αυτών που έχουν χρόνια να κάνουν μεροκάματο.
Να συνηθίζεις. Το ένα πρωινό δάσκαλος στο τμήμα σου και το επόμενο μεσημέρι στο ολοήμερο. Τα εναλλασσόμενα ωράρια σε ένα σχολείο που μοιάζει όλο και λιγότερο με σχολείο. Την εναλλαγή ωρών και αντικειμένων, διδασκαλίας και κενών από διάλειμμα σε διάλειμμα. Τις αλλαγές στο πρόγραμμα, ξανά και ξανά. Την κούραση, την αίσθηση της ματαιότητας και τη βεβαιότητα της αποτυχίας που αναδύεται από την παιδαγωγική του αχταρμά, από το σχολείο των κατακερματισμένων γνώσεων και δεξιοτήτων. Την εναλλαγή από τμήμα σε τμήμα και από σχολείο σε σχολείο, πέντε τμήματα τη μέρα, τέσσερα σχολεία την εβδομάδα, κάτι σαν κούριερ της εκπαίδευσης. Το ολοήμερο νηπιαγωγείο να γίνεται φύλαξη, παιδοφυλακτήριο, πάρκινγκ παιδικών ψυχών. Την ιδέα πως αν αρρωστήσεις ή αν χρειαστεί να λείψεις, δεν υπάρχει καμιά-κανείς να σε αναπληρώσει.
Τώρα πια ξέρεις. Όταν άκουγες τον υπουργό παιδείας να υπόσχεται χιλιάδες διορισμούς, έλεγε ψέματα. Είναι ο ίδιος υπουργός, της ίδιας κυβέρνησης, που προώθησε νόμο ο οποίος προβλέπει μηδενικούς διορισμούς για φέτος. Και για του χρόνου. Θέλουν να συνηθίζεις στην ιδέα ότι θα είσαι αναπληρώτρια,-ής για μια ζωή. Όπως οι φίλοι σου «συνηθίζουν» να είναι άνεργοι.
Κάπως έτσι λοιπόν δουλεύει η καθημερινότητα της κρίσης. Όπως όλες οι καπιταλιστικές κρίσεις άλλωστε. Κάνοντας φθηνές τις ζωές των ανθρώπων. Απαξιώνοντας την εργασία τους. Την υγεία τους και τη μόρφωση των παιδιών τους. Την ίδια τους την ύπαρξη. Στο λεξιλόγιο των οικονομολόγων αυτό λέγεται «υποτίμηση της εργασίας». Και προϋποθέτει ένα μίνιμουμ κοινωνικής ανοχής και συναίνεσης. Προϋποθέτει τη δική σου ανοχή, τη δική σου συναίνεση.
Όμως, είσαι αλήθεια έτοιμος να συναινέσεις; Σε μια ζωή φθηνή και μίζερη, στη συνεχή και βασανιστική κάθοδο προς την ισοπέδωση των αναγκών και των δικαιωμάτων σου;

Κάποτε ο σιδερένιος κλοιός θα ραγίσει
οι κόσμοι θα τρίξουν
έντρομοι οι ρήτορες θα σωπάσουν
και θ’ ακουστεί η φωνή μας
Ακούστε αυτή τη φωνή
έτσι θ’ αρχίζει:
ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ!
Τώρα λοιπόν, που το παρόν σου γίνεται αδιανόητο, διάλεξε εκείνο που δεν σου επιτρέπεται να διαλέξεις. Διάλεξε να μη συνηθίσεις. Διάλεξε να μη συναινέσεις. Διάλεξε να κάνεις την οργή σου αντίσταση κα αγώνα! Διάλεξε ΖΩΗ! Μια ζωή αξιοβίωτη και αξιοπρεπή. Διάλεξε το μέλλον σου. Εδώ, στης κανονικότητας την εποχή που όλα ζυγίζονται και υπολογίζονται με το καντάρι της επιβίωσης, το έμαθες πια καλά πως τη ζωή σου την αλλάζεις χωρίς δεκανίκια, χωρίς αυταπάτες, με πόνο, με αγώνα.
Διάλεξε το δρόμο της συλλογικότητας
Διάλεξε να αντισταθείς:
Στο σχολείο
• Στα μέτρα του 4ου μνημονίου για την εκπαίδευση – αύξηση διδακτικού ωραρίου, αύξηση του αριθμού των μαθητών ανά τμήμα, προώθηση της αξιολόγησης – αυτοαξιολόγησης.
• Στις υπουργικές αποφάσεις Φίλη για το «ενιαίο» δημοτικό σχολείο και νηπιαγωγείο που εμπεδώνουν μια εκπαιδευτική λειτουργία μετάδοσης κατακερματισμένων γνώσεων και δεξιοτήτων, απαξιώνοντας τον παιδαγωγικό χαρακτήρα της πρωτοβάθμιας και περικόπτοντας ταυτόχρονα χιλιάδες θέσεις εργασίας. Να υπερασπίσεις τις θέσεις εργασίας όλων των εκπαιδευτικών του δημόσιου σχολείου.
• Στα νέα σχέδια προώθησης της αξιολόγησης, με την Έκθεση της Αρχής Διασφάλισης της Ποιότητας στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση (ΑΔΙΠΠΔΕ) να προωθεί τη διασφάλιση της συναίνεσης των εκπαιδευτικών και την ενεργή εμπλοκή τους στις διαδικασίες αξιολόγησης, ώστε να προωθηθούν οι μορφές αυτοαξιολόγησης και εξωτερικής αξιολόγησης «αφού έχει εμπεδωθεί κουλτούρα αξιολόγησης».
• Στους μηδενικούς διορισμούς, την διαιώνιση της ελαστικής εργασίας, τα τεχνητά πλεονάσματα προσωπικού, τη δραστική περικοπή των μεταθέσεων, τις υποχρεωτικές μετακινήσεις, τις συμπτύξεις τμημάτων, τη στυγνή εφαρμογή του μνημονιακού κόφτη στην εκπαίδευση.
• Στην υποβάθμιση της ειδικής αγωγής και στην ιδιωτικοποίησή της, στις τροπολογίες που προωθούν το προσοντολόγιο ως διαδικασία πρόσληψης, που απαξιώνουν το πτυχίο και την προϋπηρεσία. Που κατοχυρώνουν το ατέλειωτο κυνήγι προσόντων και πιστοποιήσεων για μια θέση ελαστικής εργασίας.
• Στα σχέδια κυβέρνησης – ΟΟΣΑ – ΣΕΒ, που στοχεύουν στο ίδιο το DΝΑ του δημόσιου σχολείου, προωθώντας την αποκέντρωση και αυτονομία των σχολικών μονάδων. Σχολεία-επιχειρήσεις, «αυτόνομα», σε ανταγωνιστική μεταξύ τους βάση, σε άγρα των μαθητών-πελατών, σχολεία που υπόκεινται σε τυποποιημένους ποσοτικούς δείκτες αξιολόγησης και εξαρτώνται από τις χορηγίες της «επιχειρηματικής φιλανθρωπίας» και την κατ’ επιλογήν χρηματοδότηση από την τοπική αυτοδιοίκηση.
• Στο πιο ταξικό Λύκειο των λίγων και της μαθητείας.
Στην κοινωνία
• Στο μνημονιακό καθεστώς κοινωνικής λεηλασίας και επιτροπείας που έχουν επιβάλει εφτά χρόνια τώρα κυβερνήσεις, ΕΕ και ΔΝΤ. Στα μνημόνια διαρκείας που ισοπεδώνουν μισθούς, συντάξεις, ασφάλιση, περίθαλψη, υγεία, παιδεία, κοινωνικά δικαιώματα.
• Στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και όλη τη συστημική αντιπολίτευση που μας καλούν να γίνουμε ξανά θυσία, για τα αντικοινωνικά πλεονάσματα του 3,5%, για την “ανάπτυξη” των κερδών του κεφαλαίου.
• Στο νέο 4ο μνημόνιο, τα αντιλαϊκά μέτρα και το λογαριασμό των 3,6 δις που προβλέπει η συμφωνία κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ. Στο ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου. Στη επιταγή των θεσμών να πληρώσει ο λαός 14,8 δις ευρώ το 2017 για τόκους και χρεολύσια. Στις μειώσεις των συντάξεων κατά 1,8 δις και των μισθών των πιο χαμηλόμισθων εργαζόμενων μέσα από τη πρωτοφανή μείωση του αφορολόγητου. Στην ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και το χτύπημα των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων.
• Στις νέες πολεμικές ιμπεριαλιστικές εκστρατείες των ΗΠΑ και στη συναίνεση και την παροχή διευκολύνσεων από την ελληνική κυβέρνηση. Στον ανταγωνισμό των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που αναδιαμορφώνουν τις σφαίρες επιρροής, αιματοκυλώντας τους λαούς, οδηγώντας εκατομμύρια στην προσφυγιά.
• Στο φασισμό και τις νεοναζιστικές συμμορίες, που υπηρετώντας τις πιο ακραίες συστημικές αντιλήψεις, στοχοποιούν τους πρόσφυγες, τους μετανάστες, τις συλλογικότητες του κινήματος, κάθε ριζοσπαστική φωνή, κάθε τι διαφορετικό.
αυταπάτες τέλος, η ώρα της συλλογικότητας……
………να μιλήσουμε φωναχτά στη μοίρα μας
Οι Γενικές Συνελεύσεις που πραγματοποιούνται αυτή την περίοδο σε όλους τους Συλλόγους για την εκλογή αντιπροσώπων για την 86η Γενική Συνέλευση της ΔΟΕ, αποτελούν μια ευκαιρία. Οι αποφάσεις που θα πάρουν και οι συσχετισμοί που θα διαμορφώσουν θα κρίνουν τον προσανατολισμό του εκπαιδευτικού κινήματος την επόμενη περίοδο.
Απέναντι στα νέα μνημόνια, απέναντι στα νέα αντιεκπαιδευτικά μέτρα, πρέπει να ανοίξει ένας νέος κύκλος αγώνων, ένας νέος κύκλος άνθισης των εκπαιδευτικών, των εργατικών και λαϊκών αγώνων και διεκδικήσεων.
Η ώρα είναι τώρα! Στη μνημονιακή εφταετία, μόνο η λαϊκή κινητοποίηση έφερε απονομιμοποίηση, ρωγμές, φραγμούς, καθυστερήσεις κι έστω κάποιες μικρές νίκες απέναντι στην επίθεση κυβερνήσεων, ΕΕ και ΔΝΤ. Στην εκπαίδευση το ξέρουμε καλά, με το μπλοκάρισμα της εφαρμογής της αξιολόγηση, τη νίκη του αγώνα των απολυμένων εκπαιδευτικών της δευτεροβάθμιας, την αποτροπή των υποχρεωτικών μετακινήσεων, την προσμέτρηση της ώρας σίτισης ως διδακτικής για όλους τους εκπαιδευτικούς.

 Να γίνουμε το κίνημα που δεν μπορούν να αγνοήσουν. Κίνημα ρήξης και ανατροπής της πολιτικής της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, ΕΕ, ΔΝΤ, ΟΟΣΑ και όλου του μνημονιακού μετώπου που κυβέρνησε και ψήφισε μνημόνια ως τώρα. Με αγώνες σύγκρουσης και ανατροπής, όχι διαμαρτυρίας και υποταγής. Με συνδικάτο ταξικό, όχι κυβερνητικό και κρατικό.
 Να διαμορφώσουμε ένα νέο μορφωτικό ρεύμα κριτικής απελευθερωτικής παιδαγωγικής και κοινωνικής χειραφέτησης με συλλογικές ριζοσπαστικές πρακτικές, στην τάξη και το σχολείο.
 Να δυναμώσουμε τον αγώνα για το σχολείο των όλων, των ίσων, των διαφορετικών, το σχολείο των αναγκών και των οραμάτων της κοινωνικής πλειοψηφίας, τους Συλλόγους, τα σωματεία μας, ως ελεύθερες, ανεξάρτητες, ταξικές συλλογικότητες, τους Συλλόγους Διδασκόντων για να γίνουν το αποφασιστικό όργανο στο σχολείο.
 Να ισχυροποιήσουμε την ενότητα όλων των εκπαιδευτικών και την αγωνιστική διεκδίκηση των συλλογικών τους συμφερόντων. Το δυνάμωμα των Συλλόγων αφορά στην ενίσχυση του ανεξάρτητου ρεύματος των Παρεμβάσεων στις εκλογικές τους διαδικασίες, τους συσχετισμούς στο νέο Δ.Σ. της ΔΟΕ, τη μαζικοποίηση των Γεν. Συνελεύσεων και των συλλογικών διαδικασιών ενάντια στις λογικές της ανάθεσης.
 Να πάρουμε την υπόθεση στα χέρια μας, να συγκροτήσουμε ένα πλατύ, ενωτικό, κοινωνικοπολιτικό και αγωνιστικό μέτωπο με ξεκάθαρους στόχους και πρόγραμμα ανατροπής που θα απαιτεί την κατάργηση των μνημονίων, δανειακής σύμβασης και εφαρμοστικών νόμων, θα αρνείται το μονόδρομο της πολιτικής που επιβάλλουν η κυβέρνηση και το μνημονιακό πολιτικό κατεστημένο, η Ε.Ε. και το ΔΝΤ και θα οργανώνει το διεθνιστικό αγώνα για ρήξη και έξοδο από την Ε.Ε. και το ευρώ, θα διεκδικεί ξανά το χαμένο πλούτο, θα αρνείται το χρέος, θα απαιτεί τη διαγραφή του και θα επιβάλει την παύση πληρωμής του.
Ελπίζω κι έχω πίστη: ποτέ – ποτέ
δε θα μου ‘ρθει η ντροπή να σωφρονιστώ
Μαγιακόφσκι
Οι Δάσκαλοι σε Κίνηση είναι ένα ανεξάρτητο αγωνιστικό σχήμα που συμμετέχει στο δίκτυο των Παρεμβάσεων Κινήσεων Συσπειρώσεων. Υπηρετούμε ένα διαφορετικό μοντέλο συνδικαλιστικής δράσης: την ανάγκη ενότητας πάνω σε ένα αγωνιστικό ριζοσπαστικό περιεχόμενο για το σχολείο και την κοινωνία, σε αντιπαράθεση με τις αντιλαϊκές πολιτικές και την κυρίαρχη παιδαγωγική. Την ανάγκη για ένα συνδικαλιστικό κίνημα ταξικό, ανεξάρτητο από κράτος, κυβέρνηση και κόμματα, που θα υπηρετεί τις ανάγκες και τα δικαιώματα των εκπαιδευτικών και του δημόσιου σχολείου. Ήμασταν και είμαστε αμετανόητοι αντίπαλοι του κομματικού κατεστημένου γραφειοκρατικού συνδικαλισμού και ιδιαίτερα, του κυβερνητικού συνδικαλισμού που, όχι λίγες φορές, έσυρε τον κλάδο σε εξευτελιστική υποταγή στο εκάστοτε κυβερνητικό κόμμα. Που διαμόρφωσε μια κλειστή κάστα κομματικών επαγγελματιών συνδικαλιστών μακριά και ενάντια στις αγωνίες της ζωντανής εκπαίδευσης και ευνόησε τις πελατειακές σχέσεις. Που υπηρέτησε τις κυρίαρχες πολιτικές για την κοινωνία και το σχολείο.
Γι΄ αυτό, το ανεξάρτητο αγωνιστικό ρεύμα των Παρεμβάσεων αξίζει τον κόπο να στηριχθεί και να βγει ενισχυμένο αυτή την κρίσιμη στιγμή.
Πέρα απ’ τ’ άστρα είν’ η δικιά μας γειτονιά,
κατεβήκαμε με γέλια και τα όργανα στον ώμο.
Έλα κάντε μας λιγάκι συντροφιά
όπου να ‘ναι ξαναβγαίνουμε στο δρόμο…